jueves, 13 de diciembre de 2007

Ricky Martin - Asignatura Pendiente





Tengo millas de vuelo para ir a Plutón
Tengo un club de fans en la Luna
Una casa gigante que veo desde un avión
Y en los ojos de algunos fortuna

Un ejército de alcahuetes
Una foto con Bush
Una suite en el Waldorf
Y más autos que amigos

Tengo ganas de no tener ganas
Tengo un par de mascotas que no saben quien soy
Y entre tanto que tengo
No encuentro razón suficiente pa' olvidarme de ti

De tu mano pequeña diciéndome adiós
Esa tarde de lluvia en San Juan
Con los besos que llevo conmigo
Que son solo tuyos y nunca te di
Por andar ocupado en el cielo
Me olvide que en el suelo se vive mejor
Mi boricua, mi india, mi amor,
Mi asignatura pendiente...

Mi boricua, mi india, mi amor,
Mi asignatura pendiente...

Tengo tres oficinas y un piso en New York
Y el rey Midas trabaja conmigo
Tengo varias razones para tener razón
De que no hay peor razón que el olvido

Tengo intacto al niño que fui
Tengo ganas de anclar
Y otras tantas de huir
A un sitio perdido

Tengo ganas de no tener ganas
De comprarme un boleto de regreso al ayer
Y entre tanto que tengo
No encuentro razón suficiente pa' olvidarme de ti

De tu mano pequeña diciéndome adiós
Esa tarde de lluvia en San Juan
Con los besos que llevo conmigo
Que son solo tuyos y nunca te di
Por andar ocupado en el cielo
Me olvide que en el suelo se vive mejor
Mi boricua, mi india, mi amor,
Mi asignatura pendiente...

Mi boricua, mi india, mi amor,
Mi asignatura pendiente...
 
 
P.D: Esta canción é moi significante para min,
porque cada vez que a escoito poñome a chorar,
nn porque estea triste senon porque cada vez, 
que a escoito está unha persoa moi especial
ao meu carón, e non quero que marche nunca,
porque como di a canción "No encuentro razón 
suficiente pa' olvidarme de ti".

ALGUÉN DIXOME UN DIA QUE...

Unha desilusión pode ser mais forte que un amor, pois nun isntante podelo perder para toda a vida. O alma, o corazón, ...sentes que todo xira, pero ti traballaches tanto, soñabas tanto...e agora todo simplemente se acabou.
Sentes gañas de chorar, de gritar, de rír, de cantar, de arrancarte o alma e o corazón, de non pensar máis, de creer que todo foi un soño e que onte xamáis se irá.
Aferraste ao recordo, a cada instante dese gran amor...
Non te queres dar conta, de que foi só unha ilusión.
Tonto corazón!!!, como soñas, sentir de nuevo o seu calor, pero non te das conta de que o tempo e a distancia é grande?? E algún día só terás que dicir adeus...Ainda que te destroces
O que foi onte para hoxe todo acabou

Quérote

Devolvécheme a risa,
que olvidaba que ainda tiña.
Devolvéchesme a ilusión,
volvo sentir que quero,
que quero verte por sempre,
que xamáis te olvidarei,
que o teu recordo na miña mente,
siempre estará impasible,
que pase o tempo que pase,
non saldrás do meu corazón.







Quérote

miércoles, 12 de diciembre de 2007

A banda dos ratos!!!

No pobo dos ratos
é cousa normal
que a xente teña
afeizón musical.

Os curmáns de Luisa
que son moi festeiros
armaron unha banda
que toca de medo.

Rubén toca o saxo,
Raúl o trombón,
Rosa a trompeta,
Roxelio o tambor,
Ramón toca o bombo,
Rita toca a frauta,
Roque o clarinete,
Raquel toca a gaita,
Román toca os pratos,
Rodrigo a tuba e
Roberto dirixe coa súa batuta.

Cando desfila
polas rúas da vila,
todos os veciños
saen para oíla.

ESCRITO POR: Mon Daporta Padín

domingo, 9 de diciembre de 2007

Peliculas Disney! Qué pasada!!! O rei león

As películas de Disney son unha pasada, eu son unha rapaza de 19 anos e non me canso de ve-las, poque podelas ver sendo neno, adolescente ou persoa maior, porque disfrutas como un anano.


O REY LEÓN

Simba é o noso protagonista, un pequeno león ao que o seu tío engana para que abandone a manada...

Nala, amiga de Simba dende que eran pequenos...

Mufasa, rei da manada e pai de Simba...

Scar, irmán de Mufasa, engana ao seu sobriño Simba para facerse o rei da selva...

Timón e Pumba, amigos de Simba ao que recollen na selva e o crian...

Rafiki, mono "vidente" da manada e Zazu man dereita do rei Mufasa...

Shenzi, hiena amiga de Scar que tambén desexa facerse coa manada

P.D: Seguirei con máis peliculas Disney!!! Ata mañá!!

Bks lectores!!

Himno Galego 100 anos con él!






Os Pinos.
¿Qué din os rumorososna costa verdecenteao raio transparentedo prácido luar?¿Qué din as altas copasde escuro arume arpadoco seu ben compasadomonótono fungar?
Do teu verdor cinguidoe de benignos astrosconfín dos verdes castrose valeroso chan,non des a esquecemento da inxuria o rudo encono;desperta do teu sonofogar de Breogán.
Os bos e xenerososa nosa voz entendene con arroubo atendeno noso ronco son,mais sóo os iñorantese féridos e duros, imbéciles e escurosnon nos entenden, non.
Os tempos son chegados dos bardos das edadesque as vosas vaguedadescumprido fin terán;pois, donde quer, xigantea nosa voz pregoaa redenzón da boanazón de Breogán.

Fixo 100 anos que este cabaleiro, Eduardo Pondal (marido de Rosalía de Castro) leeu este "poema", este himno no Gran Teatro de “La Habana”,por iso é o único símbolo galego que non foi contestado ou criticado, polo que esperta a adhesión de tódolos medios nacionalistas e rexionalistas e de persoas que non se distingan por un excesivo celo centralista. Debemos de estar orguiosos de ter un símbolo coma este, e que se siga racordando como o que é un simbolo moi importante para nós e para os nosos antepasados porque pasou por moitas vicisitudes, dende a prohibición absoluta, en tempos de restricción espiritual e expresiva, ata a permisividade total, sen obstáculos nin censura, pasando por situacións intermedias, moitas veces ambiguas, nas que se tolerou a súa práctica, pero interpretado como unha canción mais dentro do rico folklore galego.
Viva o Himno Galego!!!!

martes, 4 de diciembre de 2007

DIFERENCIAS ENTRE AMIGOS Y MEJORES AMIGOS...

Amigo: Te piden permiso para agarrar agua o comida
Mejor amigo: Son la razón por la cual no tienes comida en tu nevera

Amigo: Llama a tus papas como Señor y Señora
Mejor amigo: les dice PAPA! MAMA!...

Amigo: Te sacaría de la cárcel
Mejor amigo: estaría al lado tuyo diciéndote 'pero que cagada!!!!!!!'...

Amigo: No te ha visto llorar
Mejor amigo: No le diría a nadie que has llorado pero se cagaría de la risa de ti cuando ya no estuvieras triste...

Amigo: Te pide prestadas tus cosas un par de días y te las devuelve
Mejor amigo: Pierde tus cosas y te dice 'oye que no se donde lo deje'...

Amigo: Solo sabe algunas cosas sobre ti
Mejor amigo: Podría escribir un libro con todas las cosas que te han pasado y las tonterias que has hecho...

Amigo: Te dejaría de hablar si los demás lo hacen
Mejor amigo: casca a los hijos.... que te dejen de hablar...

Amigo: Toca la puerta de tu casa
Mejor amigo: entra hasta tu cuarto y grita 'que tal?'...

Amigo: Solamente son durante el curso, las horas de trabajo o las fiestas
Mejores amigos: las 24 horas del dia los 365 dias del año por el resto de tu p...vida...

Amigo: Tu kita la cerveza (o lo que estes tomando) cuando vea que estas borracho
Mejor amigo:Tambaleandose va hacia ti y te dice 'hasta el fondo!!! hijo.... porque aqui no desperdiciamos nada'...

Unha idea interesante!!!!!

As ambulancias e o SAMUR deronse conta de que a menudo, nos accidentes de carretera, os feridos levan encima un teléfono móvil. Sen embargo, á hora de intervirlles, non se sabe a quén contactar da lista interminabel de números. Lanzannos por tanto a idea de que todo o mundo añada sua axenda do teléfono o número da persoa coa que contactar en caso de urxencia baixo o mesmo pseudónimo. O pseudónimo internacional é ICE (= In Case of Emergency).
Baixo este número inscribiremos á persoa a que chamarán os bombeiros, policías, ambulancias, protección civil.....Cando haxa varias opcions podremos señalalas como*ICE1, ICE2, ICE3,* etc. É sinxelo, non costa nada e pode axudarnos moito! Que opinades???

Moraleja médica

Un muchacho se gradúa de médico y el padre le regala un auto.Para estrenarlo se va solo a recorrer el norte del país.Llega a un puebo y va a la estación de servicio a cargarcombustible.La estación estaba vacía y nadie lo atendía.Toca la bocina y aparece un muchachito y le dice:
-Señor no lo va a atender nadie, se murió la hija del patrón y están todos en el velatorio.
El muchacho piensa "¿y ahora qué hago?"
Entonces, como no podía seguir, se va al velatorio. Se acerca al ataúd y ve algo raro. Llama al padre de la muerta y le dice:
- Yo soy médico y esta mujer no está muerta, está en un estado catatónico.¿Tiene novio la chica?
- Si. -dice el padre-
Entonces el joven doctor dice:
- Bueno, que lleven el cuerpo a unahabitacióny el novio le haga el amor.
¿En serio doctor?-pregunta el padre
-Sí, llévenla a la habitación y que el novio le haga el amor.
El novio se lleva a la semimuerta a la habitación, le hace el amor durante una noche y la joven resucita. La chica volvió en sí muy animada.Todos festejan, cargan con gasolina el auto del doctor y éste sigue su viaje.A la vuelta del viaje después de varios días paseando por el norte, el médico decide pasar por el pueblo a ver como estaba la chica, a saludar a la simpática gente y cargar gasolina. Va a la estación de servicio y toca la bocina, y no había nadie. Aparece el mismo muchachito de la vez anterior y le dice:
- Doctor, menos mal que volvió, hace una semana se murió el abuelo Don Zoilo,ya le ha dado por culo medio pueblo y todavía no lo pueden resucitar!!

Moraleja: La misma medicina no sirve igual a todos. Y sobre todo...>¡¡¡No te automediques!!!

domingo, 2 de diciembre de 2007

Infancia feliz!!!!

Acabame de chegar este correo e fixome evocar a miña niñez...... cando chegues a última frase..., ¡¡vas a sonrír!!

Acordaste de...

- Aquel tempo, cando as decisións importantes tomabanse mediante un práctico... "Pito-pito gorgorito... ¿ónde vas ti tan bonito?"... a era verdadeira... pim pom fora!"

- Podí­anse deter as cosas cando se complicaban cun simple..." Non valeu" ou "Iso non vale" ou "Trampa, noon, trampa"


- Os erros arreglabanse dicindo simplemente..."Comezamos outra vez"

- O peor castigo e condena era que che fixeran escribir 100 veces... "Non debo..."

- Ter moitos cartos, so significaba poder comprarte un xeado ou unha bolsa e chucherí­as a salida do cole...

-Facer unha montaña de area , podí­a mantenernos felizmente ocupados durante toda unha tarde...

- Para salvar a todolos amigos nas collidas bastaba cun grito: "¡Por mín! ¡Por todos os meus compañeiros e por mín primeiro!"

- Sempre descubrí­as as tuas habilidades máis ocultas, a causa dun " ¿A que non fa
s esto?"

- Non habí­a nada máis prohibido que xogar con lume...

- ¡TONTO O ÚLTIMO! Era o único que nos fací­a correr coma tolos ata que sentí­amos que o corazón se nos saí­a do peito...


- O ladrón e policía eran so un xogo para o recreo, e por suposto eran moito máis divertido ser ladrón que policí­a...

- Os globos de auga eran a máis moderna, poderosa e eficiente arma que xamáis se inventara...

- A maior desilusión era so ser elexidos últimos para o equipo do cole...


- Os irmans maiores, eran o peor dos tormentos, pero tamén os máis fieis e feroces protectores.


- Nunca faltaban os caramelos que tiraban os Reises Magos, nin os cartos que nos deixaba o Ratonciño Pérez baixo a almofada...

- " GUERRA" só significaba arroiarse tizas e bolas de papel durante as horas libres na clase...


- Os xeados e a leite con galletas constituí­an o grupo dos alimentos básicos e esenciais.


- Quitar as rodas pequenas á bici significaba un gran paso na túa vida.

O maior negocio do siglo era conseguir cambiar os dez cromos repetidos polos que facía tanto tempo que buscabas...

-Facer cabanas con ramas cando íbamos de excursión ao campo entretiñannos durante horas... Ata que viñ­an avisarnos de que tiñ­amos que marchar e chorábamos desconsolados...

- Todos admirabante si lograbas cruzar a comba mentras saltabas...


- Era un gran tesouro si atopabas trozos de escaiola nos cubos do lixo e poder dibuxar no chan e xogar...


- Sentarnos frente ao televisor las 5 en punto cos ollos desencaixados para ver Barrio Sésamo


- Creerte superman o supergirl... e poñerte o "babi" do cole a modo de capa mentras subidos en calquer escalón desexabas con todas as tuas forzas poder volar coma eles...

- Todas estas simples cousas fací­annos felices, non necesitábamos nada máis que un balón, unha combaey dous amigos cos que facer o ganso durante todo o dí­a...

EI PODES RECORDAR A MAIORÍA DESTAS COUSAS E CONSEGUIN QUE SONRIAS.

ENTONCES SIGNIFICA QUE TIVERON UNHA INFANCIA FELIZ...E QUE TODAVÍA LLES QUEDA DENTRO ALGO DO NENO QUE ÉRAMOS NON FAI TANTO TEMPO

ASÍ QUE ENVÍA ESTO AO QUE NECESITE UN PEQUENO DESCANSO NA SUA APRETADA E AXITADA VIDA DE ADULTO OU QUE ESTÁ ENTRANDO NELA E SE AGOBIA.

¡NUNCA PERDADES AO NENO Q LEVAMOS DENTRO!

ÉL/ELA DA SENTIDO A NOSA VIDA

Por cierto... ¡¡O ÚLTIMO QUEDASE CON ELA!! Agora, llevala ti ...

P.D: Grazas Lule por este mensaxe tan bonito. Haber cando me fas un comentario creo k agora tocanche seis de golpe!!!! jejeej. Bks wapa!! Coidate:

miércoles, 28 de noviembre de 2007

Unha historia...

Camiñan un bo anaco. En silencio. A ela non lle convén que a vexan comer cunha das persoas que ven de xulgar. Ó seu paso só se escoita o ruído que os tacóns dela van deixando tras ambos.
-Paréceche ben aquí?
-Paréceme. Pasa.
-As damas primeiro.
-Nunca deixarás de ser un romántico bohemio.
-Nunca deixarei de ser...Máis ben nunca o fun.
-Ah non? Pois seméllalo. É unha pena.
Manuel acariciaralle a meixela. Sorriu timidamente, con medo.
-Pasas ou non?
-Paso, paso. É a primeira vez que sorrís hoxe. Sempre che custa tanto? Se é así é unha pena. Porque tes un sorriso precioso.
-Mesa para dous, por favor. Non tanto coma o teu. Sorrío cando merece a pena que alguén me vexa sorrir. Senta.- Dixera apartándolle a cadeira e recolléndolle a chaqueta.
-Pois penso que hoxe pode merecer a pena. Un nunca sabe cando o seu sorriso pode facer estragos e tolear a outras persoas. Ves como es un bohemio? Nunca antes me retiraran a cadeira para que me sentase.
- Vai á merda Laura. Son un cabaleiro. Nada máis.- comeza a ollar a carta. Levanta a cabeza-. Tes razón, un nunca sabe a quen pode tolear o seu sorriso, pero podes creerme cando digo que un si que sabe cando toleou por un sorriso. E ti que, non deixas nunca de sorrir?
-Acaso non me queda ben? Penso que un sorriso é o mellor que alguén pode levar na cara. A persoa que sorrí é, ou polo menos intenta selo, feliz. A miña irmá apenas sorrí. Di que é feliz, pero que, ademais de non precisar mostralo, engúrrase. A min paréceme unha tontería. Ti que opinas?
-Hai cousas sobre as que prefiro non opinar. Eu sorrío pouco, ó mellor tes razón e é porque se cadra non son feliz, pero eu de ti seguiría sorrindo. Prométeme que nunca deixarás de facelo.
-Non podería aínda que quixese.
Silencio. O violinista rematou a súa melodía. Eles míranse calados. Ela sorrí, sosténdolle a mirada ó profesor. O violinista está a pasar páxinas do libro que ten no seu atril. Atopa a que quere. A música comeza a acompañar os comensais e un camareiro achégase a eles.
-Moi boas. Saben xa o que van pedir?
-Si.

Nesa comida non falan moito. Ámbolos dous quererían dicir moitas máis cousas das que son capaces, mais ningún é quen de preguntar se o outro está casado, se ten fillos, se está solteiro..., e a conversa redúcese a “xa ves, rematei dereito, aprobei as oposicións hai nada, e aquí estou, deixando que a vida me sorprenda, e ti que?”, “eu tamén teño xa praza, nun instituto de aquí ó lado, aínda que me levou algo máis que a ti acadala...” e a falar dos compañeiros de traballo, é... en fin, nada que, sinceramente, a ningún dos dous lle interesase saber sobre o outro. E así, entre sorrisos, grolos de viño e acompañados polo violinista que só paraba de tocar para buscar seguinte peza, pasou o xantar e chegou a hora de marchar.


....continuará.....

P:P (ainda que non sei se ten seguidores jajaj)
un bico!!!!!

miércoles, 21 de noviembre de 2007

Si caes 9 veces, levántate 10


De repente crees que a vida che da a espalda. Que a xente che da la espalda. Que nadie te entende, e entón ti pensas.
Piensas en tirar todo pola borda. Deixalo ir, deixarte ir, abandoar.
Para qué seguir, reflexionas. Total...
Empezas a escoitar o silenzo. Silenzos interminables.
Desexas con todas as túas forzas dar un abrazo e chorar sen que te solten. Llorar incesablemente ata quedar totalmente agotada, para poder descansar. E unha caricia.
Un abrazo, unha caricia, un bico na meixela húmeda e salada de bágoas que resbalan sen cesar. Cousas sinxelas, pero so tes a terceira. Das outras, casi ni o recordo.
Toca esperar. ¿A qué? a que pase a tormenta. Despois da tempestad ven a calma, sempre. Sempre.

viernes, 2 de noviembre de 2007

Carta de un padre a un hijo!

Amado hijo: El día que esté viejo y ya no sea el mismo, ten paciencia y compréndeme.
Cuando derrame comida sobre mi camisa y olvide como atarme mis zapatos, tenme paciencia. Recuerda las horas que pasé enseñándote a hacer las mismas cosas.
Si cuando conversas conmigo, repito y repito las mismas palabras y sabes de sobra como termina, no me interrumpas y escúchame. Cuando eras pequeño para que te durmieras, tuve que contarte miles de veces el mismo cuento hasta que cerrabas los ojitos.
Cuando estemos reunidos y sin querer, haga mis necesidades, no te avergüences y comprende que no tengo la culpa de ello, pues ya no puedo controlarlas. Piensa cuantas veces cuando niña te ayude y estuve pacientemente a tu lado esperando a que terminaras lo que estabas haciendo.
No me reproches porque no quiera bañarme; no me regañes por ello. Recuerda los momentos que te perseguí y los mil pretextos que te inventaba para hacerte más agradable tu aseo.
Cuando me veas inútil e ignorante frente a todas las cosas tecnológicas que ya no podré entender, te suplico que me des todo el tiempo que sea necesario para no lastimarme con tu sonrisa burlona.
Acuérdate que fui yo quien te enseño tantas cosas. Comer, vestirte y como enfrentar la vida tan bien como lo haces, son producto de mi esfuerzo y perseverancia.
Cuando en algún momento, mientras conversamos, me llegue a olvidar de que estamos hablando, dame todo el tiempo que sea necesario hasta que yo recuerde, y si no puedo hacerlo no te impacientes; tal vez no era importante lo que hablaba y lo único que quería era estar contigo y que me escucharas en ese momento.
Cuando en algún momento, mientras conversamos, me llegue a olvidar de que estamos hablando, dame todo el tiempo que sea necesario hasta que yo recuerde, y si no puedo hacerlo no te impacientes; tal vez no era importante lo que hablaba y lo único que quería era estar contigo y que me escucharas en ese momento.
Si alguna vez ya no quiero comer, no me insistas. Sé cuánto puedo y cuando no debo.
También comprende que con el tiempo, ya no tengo dientes para morder ni gusto para sentir.
Cuando mis piernas fallen por estar cansadas para andar.........dame tu mano tierna para apoyarme como lo hice yo cuando comenzaste a caminar con tus débiles piernitas.
Por último, cuando algún día me oigas decir que ya no quiero vivir y solo quiero morir, no te enfades. Algún día entenderás que esto no tiene que ver con tu cariño o cuanto te ame.
Trata de comprender que ya no vivo sino que sobrevivo, y eso no es vivir.
Siempre quise lo mejor para ti y he preparado los caminos que has debido recorrer.
Piensa entonces que con este paso que me adelanto a dar, estaré construyendo para ti otra ruta en otro tiempo, pero siempre contigo.
No te sientas triste, enojado o impotente por verme así. Dame tu corazón, compréndeme y apóyame como lo hice cuando empezaste a vivir.
De la misma manera como te he acompañado en tu sendero, te ruego me acompañes a terminar el mío. Dame amor y paciencia, que te devolveré gratitud y sonrisas con el inmenso amor que tengo por ti.
Atentamente.

martes, 30 de octubre de 2007

Madre

De niños creemos que mamá todo lo puede, que no siente cansancio, que no sufre... esa imagen que guardamos de ella con el tiempo no coincide con la que vemos cuando pasan los años... Entonces descubrimos que mamá también sufre, se cansa, está triste, no tiene fuerza, calla ocultando el dolor...
La vemos como un héroe sobrevivir a grandes tragedias, llevarnos de la mano conteniéndonos y mostrándonos la vida siempre del lado más bello...
De niños no entendemos sus lágrimas... de adultos nos preocupan... o no las comprendemos...
Así como nosotros necesitamos tantas veces de la protección de esos brazos fuertes, de la comprensión de nuestros gestos o de nuestros silencios, de nuestro dolor... ella también nos necesita...

Por eso debemos detenernos y observarla... abrazarla y hacer que sienta que estamos allí... que nos importa, que es valiosa... y de esta forma regresaremos a ella el más hermoso sentimiento que nos enseñó, el sentimiento que lleva paz y tranquilidad en los momentos difíciles de la vida, el que nos contiene, el que minimiza el dolor, el que nos hace luchar por nuestros sueños e ideales... pero por sobre todo nos enseña a dar sin pedir nada a cambio: El Amor.

lunes, 29 de octubre de 2007

Amanece

Sin palabras.... Ha, se viene "Antologia completa de un corto plazo" con "cuentos Cortos y Breves Relatos". Disfrutenlo:

¿Qué ha quedado del cántico de los pájaros a la madrugada?
¿Por qué todavía camino en la penumbra?
Y de la cama a la heladera; y de la cocina al baño.

Pesa la rutina
Y la ciudad es un despoblado de cuatro paredes,
Y unas ratas furtivas.

¿Por qué el sol no se desmantela?

Y solo duermes. Intacta.
Atónita
Ese sueño que tanto duele.
Porque me dueles en la penumbra.
En el silencio absurdo de la noche.

Me hieres en la cama, mientras duermes
Y desangrándome camino…
Y de la cama a la heladera; y de la cocina al baño.

Enciendo un cigarrillo… Amanece