Himno Galego 100 anos con él!

Os Pinos.
¿Qué din os rumorososna costa verdecenteao raio transparentedo prácido luar?¿Qué din as altas copasde escuro arume arpadoco seu ben compasadomonótono fungar?
Do teu verdor cinguidoe de benignos astrosconfín dos verdes castrose valeroso chan,non des a esquecemento da inxuria o rudo encono;desperta do teu sonofogar de Breogán.
Os bos e xenerososa nosa voz entendene con arroubo atendeno noso ronco son,mais sóo os iñorantese féridos e duros, imbéciles e escurosnon nos entenden, non.
Os tempos son chegados dos bardos das edadesque as vosas vaguedadescumprido fin terán;pois, donde quer, xigantea nosa voz pregoaa redenzón da boanazón de Breogán.

Fixo 100 anos que este cabaleiro, Eduardo Pondal (marido de Rosalía de Castro) leeu este "poema", este himno no Gran Teatro de “La Habana”,por iso é o único símbolo galego que non foi contestado ou criticado, polo que esperta a adhesión de tódolos medios nacionalistas e rexionalistas e de persoas que non se distingan por un excesivo celo centralista. Debemos de estar orguiosos de ter un símbolo coma este, e que se siga racordando como o que é un simbolo moi importante para nós e para os nosos antepasados porque pasou por moitas vicisitudes, dende a prohibición absoluta, en tempos de restricción espiritual e expresiva, ata a permisividade total, sen obstáculos nin censura, pasando por situacións intermedias, moitas veces ambiguas, nas que se tolerou a súa práctica, pero interpretado como unha canción mais dentro do rico folklore galego.

Viva o Himno Galego!!!!