miércoles, 28 de noviembre de 2007

Unha historia...

Camiñan un bo anaco. En silencio. A ela non lle convén que a vexan comer cunha das persoas que ven de xulgar. Ó seu paso só se escoita o ruído que os tacóns dela van deixando tras ambos.
-Paréceche ben aquí?
-Paréceme. Pasa.
-As damas primeiro.
-Nunca deixarás de ser un romántico bohemio.
-Nunca deixarei de ser...Máis ben nunca o fun.
-Ah non? Pois seméllalo. É unha pena.
Manuel acariciaralle a meixela. Sorriu timidamente, con medo.
-Pasas ou non?
-Paso, paso. É a primeira vez que sorrís hoxe. Sempre che custa tanto? Se é así é unha pena. Porque tes un sorriso precioso.
-Mesa para dous, por favor. Non tanto coma o teu. Sorrío cando merece a pena que alguén me vexa sorrir. Senta.- Dixera apartándolle a cadeira e recolléndolle a chaqueta.
-Pois penso que hoxe pode merecer a pena. Un nunca sabe cando o seu sorriso pode facer estragos e tolear a outras persoas. Ves como es un bohemio? Nunca antes me retiraran a cadeira para que me sentase.
- Vai á merda Laura. Son un cabaleiro. Nada máis.- comeza a ollar a carta. Levanta a cabeza-. Tes razón, un nunca sabe a quen pode tolear o seu sorriso, pero podes creerme cando digo que un si que sabe cando toleou por un sorriso. E ti que, non deixas nunca de sorrir?
-Acaso non me queda ben? Penso que un sorriso é o mellor que alguén pode levar na cara. A persoa que sorrí é, ou polo menos intenta selo, feliz. A miña irmá apenas sorrí. Di que é feliz, pero que, ademais de non precisar mostralo, engúrrase. A min paréceme unha tontería. Ti que opinas?
-Hai cousas sobre as que prefiro non opinar. Eu sorrío pouco, ó mellor tes razón e é porque se cadra non son feliz, pero eu de ti seguiría sorrindo. Prométeme que nunca deixarás de facelo.
-Non podería aínda que quixese.
Silencio. O violinista rematou a súa melodía. Eles míranse calados. Ela sorrí, sosténdolle a mirada ó profesor. O violinista está a pasar páxinas do libro que ten no seu atril. Atopa a que quere. A música comeza a acompañar os comensais e un camareiro achégase a eles.
-Moi boas. Saben xa o que van pedir?
-Si.

Nesa comida non falan moito. Ámbolos dous quererían dicir moitas máis cousas das que son capaces, mais ningún é quen de preguntar se o outro está casado, se ten fillos, se está solteiro..., e a conversa redúcese a “xa ves, rematei dereito, aprobei as oposicións hai nada, e aquí estou, deixando que a vida me sorprenda, e ti que?”, “eu tamén teño xa praza, nun instituto de aquí ó lado, aínda que me levou algo máis que a ti acadala...” e a falar dos compañeiros de traballo, é... en fin, nada que, sinceramente, a ningún dos dous lle interesase saber sobre o outro. E así, entre sorrisos, grolos de viño e acompañados polo violinista que só paraba de tocar para buscar seguinte peza, pasou o xantar e chegou a hora de marchar.


....continuará.....

P:P (ainda que non sei se ten seguidores jajaj)
un bico!!!!!

miércoles, 21 de noviembre de 2007

Si caes 9 veces, levántate 10


De repente crees que a vida che da a espalda. Que a xente che da la espalda. Que nadie te entende, e entón ti pensas.
Piensas en tirar todo pola borda. Deixalo ir, deixarte ir, abandoar.
Para qué seguir, reflexionas. Total...
Empezas a escoitar o silenzo. Silenzos interminables.
Desexas con todas as túas forzas dar un abrazo e chorar sen que te solten. Llorar incesablemente ata quedar totalmente agotada, para poder descansar. E unha caricia.
Un abrazo, unha caricia, un bico na meixela húmeda e salada de bágoas que resbalan sen cesar. Cousas sinxelas, pero so tes a terceira. Das outras, casi ni o recordo.
Toca esperar. ¿A qué? a que pase a tormenta. Despois da tempestad ven a calma, sempre. Sempre.

viernes, 2 de noviembre de 2007

Carta de un padre a un hijo!

Amado hijo: El día que esté viejo y ya no sea el mismo, ten paciencia y compréndeme.
Cuando derrame comida sobre mi camisa y olvide como atarme mis zapatos, tenme paciencia. Recuerda las horas que pasé enseñándote a hacer las mismas cosas.
Si cuando conversas conmigo, repito y repito las mismas palabras y sabes de sobra como termina, no me interrumpas y escúchame. Cuando eras pequeño para que te durmieras, tuve que contarte miles de veces el mismo cuento hasta que cerrabas los ojitos.
Cuando estemos reunidos y sin querer, haga mis necesidades, no te avergüences y comprende que no tengo la culpa de ello, pues ya no puedo controlarlas. Piensa cuantas veces cuando niña te ayude y estuve pacientemente a tu lado esperando a que terminaras lo que estabas haciendo.
No me reproches porque no quiera bañarme; no me regañes por ello. Recuerda los momentos que te perseguí y los mil pretextos que te inventaba para hacerte más agradable tu aseo.
Cuando me veas inútil e ignorante frente a todas las cosas tecnológicas que ya no podré entender, te suplico que me des todo el tiempo que sea necesario para no lastimarme con tu sonrisa burlona.
Acuérdate que fui yo quien te enseño tantas cosas. Comer, vestirte y como enfrentar la vida tan bien como lo haces, son producto de mi esfuerzo y perseverancia.
Cuando en algún momento, mientras conversamos, me llegue a olvidar de que estamos hablando, dame todo el tiempo que sea necesario hasta que yo recuerde, y si no puedo hacerlo no te impacientes; tal vez no era importante lo que hablaba y lo único que quería era estar contigo y que me escucharas en ese momento.
Cuando en algún momento, mientras conversamos, me llegue a olvidar de que estamos hablando, dame todo el tiempo que sea necesario hasta que yo recuerde, y si no puedo hacerlo no te impacientes; tal vez no era importante lo que hablaba y lo único que quería era estar contigo y que me escucharas en ese momento.
Si alguna vez ya no quiero comer, no me insistas. Sé cuánto puedo y cuando no debo.
También comprende que con el tiempo, ya no tengo dientes para morder ni gusto para sentir.
Cuando mis piernas fallen por estar cansadas para andar.........dame tu mano tierna para apoyarme como lo hice yo cuando comenzaste a caminar con tus débiles piernitas.
Por último, cuando algún día me oigas decir que ya no quiero vivir y solo quiero morir, no te enfades. Algún día entenderás que esto no tiene que ver con tu cariño o cuanto te ame.
Trata de comprender que ya no vivo sino que sobrevivo, y eso no es vivir.
Siempre quise lo mejor para ti y he preparado los caminos que has debido recorrer.
Piensa entonces que con este paso que me adelanto a dar, estaré construyendo para ti otra ruta en otro tiempo, pero siempre contigo.
No te sientas triste, enojado o impotente por verme así. Dame tu corazón, compréndeme y apóyame como lo hice cuando empezaste a vivir.
De la misma manera como te he acompañado en tu sendero, te ruego me acompañes a terminar el mío. Dame amor y paciencia, que te devolveré gratitud y sonrisas con el inmenso amor que tengo por ti.
Atentamente.