Camiñan un bo anaco. En silencio. A ela non lle convén que a vexan comer cunha das persoas que ven de xulgar. Ó seu paso só se escoita o ruído que os tacóns dela van deixando tras ambos.
-Paréceche ben aquí?
-Paréceme. Pasa.
-As damas primeiro.
-Nunca deixarás de ser un romántico bohemio.
-Nunca deixarei de ser...Máis ben nunca o fun.
-Ah non? Pois seméllalo. É unha pena.
Manuel acariciaralle a meixela. Sorriu timidamente, con medo.
-Pasas ou non?
-Paso, paso. É a primeira vez que sorrís hoxe. Sempre che custa tanto? Se é así é unha pena. Porque tes un sorriso precioso.
-Mesa para dous, por favor. Non tanto coma o teu. Sorrío cando merece a pena que alguén me vexa sorrir. Senta.- Dixera apartándolle a cadeira e recolléndolle a chaqueta.
-Pois penso que hoxe pode merecer a pena. Un nunca sabe cando o seu sorriso pode facer estragos e tolear a outras persoas. Ves como es un bohemio? Nunca antes me retiraran a cadeira para que me sentase.
- Vai á merda Laura. Son un cabaleiro. Nada máis.- comeza a ollar a carta. Levanta a cabeza-. Tes razón, un nunca sabe a quen pode tolear o seu sorriso, pero podes creerme cando digo que un si que sabe cando toleou por un sorriso. E ti que, non deixas nunca de sorrir?
-Acaso non me queda ben? Penso que un sorriso é o mellor que alguén pode levar na cara. A persoa que sorrí é, ou polo menos intenta selo, feliz. A miña irmá apenas sorrí. Di que é feliz, pero que, ademais de non precisar mostralo, engúrrase. A min paréceme unha tontería. Ti que opinas?
-Hai cousas sobre as que prefiro non opinar. Eu sorrío pouco, ó mellor tes razón e é porque se cadra non son feliz, pero eu de ti seguiría sorrindo. Prométeme que nunca deixarás de facelo.
-Non podería aínda que quixese.
Silencio. O violinista rematou a súa melodía. Eles míranse calados. Ela sorrí, sosténdolle a mirada ó profesor. O violinista está a pasar páxinas do libro que ten no seu atril. Atopa a que quere. A música comeza a acompañar os comensais e un camareiro achégase a eles.
-Moi boas. Saben xa o que van pedir?
-Si.
Nesa comida non falan moito. Ámbolos dous quererían dicir moitas máis cousas das que son capaces, mais ningún é quen de preguntar se o outro está casado, se ten fillos, se está solteiro..., e a conversa redúcese a “xa ves, rematei dereito, aprobei as oposicións hai nada, e aquí estou, deixando que a vida me sorprenda, e ti que?”, “eu tamén teño xa praza, nun instituto de aquí ó lado, aínda que me levou algo máis que a ti acadala...” e a falar dos compañeiros de traballo, é... en fin, nada que, sinceramente, a ningún dos dous lle interesase saber sobre o outro. E así, entre sorrisos, grolos de viño e acompañados polo violinista que só paraba de tocar para buscar seguinte peza, pasou o xantar e chegou a hora de marchar.
....continuará.....
-Paréceche ben aquí?
-Paréceme. Pasa.
-As damas primeiro.
-Nunca deixarás de ser un romántico bohemio.
-Nunca deixarei de ser...Máis ben nunca o fun.
-Ah non? Pois seméllalo. É unha pena.
Manuel acariciaralle a meixela. Sorriu timidamente, con medo.
-Pasas ou non?
-Paso, paso. É a primeira vez que sorrís hoxe. Sempre che custa tanto? Se é así é unha pena. Porque tes un sorriso precioso.
-Mesa para dous, por favor. Non tanto coma o teu. Sorrío cando merece a pena que alguén me vexa sorrir. Senta.- Dixera apartándolle a cadeira e recolléndolle a chaqueta.
-Pois penso que hoxe pode merecer a pena. Un nunca sabe cando o seu sorriso pode facer estragos e tolear a outras persoas. Ves como es un bohemio? Nunca antes me retiraran a cadeira para que me sentase.
- Vai á merda Laura. Son un cabaleiro. Nada máis.- comeza a ollar a carta. Levanta a cabeza-. Tes razón, un nunca sabe a quen pode tolear o seu sorriso, pero podes creerme cando digo que un si que sabe cando toleou por un sorriso. E ti que, non deixas nunca de sorrir?
-Acaso non me queda ben? Penso que un sorriso é o mellor que alguén pode levar na cara. A persoa que sorrí é, ou polo menos intenta selo, feliz. A miña irmá apenas sorrí. Di que é feliz, pero que, ademais de non precisar mostralo, engúrrase. A min paréceme unha tontería. Ti que opinas?
-Hai cousas sobre as que prefiro non opinar. Eu sorrío pouco, ó mellor tes razón e é porque se cadra non son feliz, pero eu de ti seguiría sorrindo. Prométeme que nunca deixarás de facelo.
-Non podería aínda que quixese.
Silencio. O violinista rematou a súa melodía. Eles míranse calados. Ela sorrí, sosténdolle a mirada ó profesor. O violinista está a pasar páxinas do libro que ten no seu atril. Atopa a que quere. A música comeza a acompañar os comensais e un camareiro achégase a eles.
-Moi boas. Saben xa o que van pedir?
-Si.
Nesa comida non falan moito. Ámbolos dous quererían dicir moitas máis cousas das que son capaces, mais ningún é quen de preguntar se o outro está casado, se ten fillos, se está solteiro..., e a conversa redúcese a “xa ves, rematei dereito, aprobei as oposicións hai nada, e aquí estou, deixando que a vida me sorprenda, e ti que?”, “eu tamén teño xa praza, nun instituto de aquí ó lado, aínda que me levou algo máis que a ti acadala...” e a falar dos compañeiros de traballo, é... en fin, nada que, sinceramente, a ningún dos dous lle interesase saber sobre o outro. E así, entre sorrisos, grolos de viño e acompañados polo violinista que só paraba de tocar para buscar seguinte peza, pasou o xantar e chegou a hora de marchar.
....continuará.....
P:P (ainda que non sei se ten seguidores jajaj)
un bico!!!!!