Si caes 9 veces, levántate 10

De repente crees que a vida che da a espalda. Que a xente che da la espalda. Que nadie te entende, e entón ti pensas.
Piensas en tirar todo pola borda. Deixalo ir, deixarte ir, abandoar.
Para qué seguir, reflexionas. Total...
Empezas a escoitar o silenzo. Silenzos interminables.
Desexas con todas as túas forzas dar un abrazo e chorar sen que te solten. Llorar incesablemente ata quedar totalmente agotada, para poder descansar. E unha caricia.
Un abrazo, unha caricia, un bico na meixela húmeda e salada de bágoas que resbalan sen cesar. Cousas sinxelas, pero so tes a terceira. Das outras, casi ni o recordo.
Toca esperar. ¿A qué? a que pase a tormenta. Despois da tempestad ven a calma, sempre. Sempre.